شاید باور نکنید؛ اما سال ها پیش از دهه 1970، قبل از اینکه کنسول های خانگی به شیوه امروزی وجود داشته باشد و به بازیباز اجازه دهد بازی را خریده و با استفاده از کنسولش بازی کند؛ کنسول ها به صورت تک بازی عرضه می شدند. هر کنسول تنها یک بازی داشت که سخت افزار اجرا کننده آن داخل کنسول قرار گرفته بود و برای بازی کردن یک بازی جدید باید یک کنسول جدید می خریدید. شاید گمان کنید بازی ای که بر روی یک کنسول عرضه می شد بسیار پیشرفت بود؛ اما راستش را بخواهید بازی های این کنسول ها هم تعریفی نداشت و عناوین ساده ای مثل Pong را در بر می گرفت. خرید یک کنسول فقط برای یک بازی ایده جالبی نبود. بازیباز را محدود می مرد؛ کسالت آور بود؛ طول عمر مفید بسیار کوتاهی داشت؛ فضای زیادی اشغال می کرد و بسیار گران بود. در واقع به قدری گران بود که بسیاری از افراد نمی توانستند این بازی رابخرند و بیشتر در مراکز Arcade با پرداخت پول بازی می کردند. در این زمان بعضی از شرکت های سازنده تصمیم گرفتند کنسول هایی که بتواند بازی های مختلف را اجرا کند خریدار به جای اینکه برای انجام یک بازی، یک کنسول جدید بخرد؛ تنها یک کنسول می خرید و بازی های مختلف را روی آن اجرا می کرد. یکی از اولین کنسول ها با قابلیت اجرای چند بازی در سال 1972 توسط شرکت Maganox ساخته شد. اما کنسول ماگانوس ایرادهای زیادی داشت. بازیباز باید امتیازها را روی کاغذ می نوشت و برای بازی کردن باید از کارت های بازی و یک تاس که برای هر بازی جداگانه فروخته می شود استفاده می کرد. در واقع کنسول ماگانوس یک کنسول تک بازی دیگر بود که کارت های بازی و قوانین آن هر بار عوض می شد. چهار سال طول کشید تا اولین کنسول موفق با قابلیت اجرای چند بازی عرضه شود.
قبل از 1976 شرکت آتاری چند کنسول تک بازی ساخته بود و عملکرد موفقی داشت. اما آتاری هم مانند بسیاری از بازی سازهای دیگر آن دوران، به فکر طراحی یک کنسول با قابلیت اجرای چند بازی بود. هدف آن ها ساخت کنسولی بود که بتواند تعداد زیادی بازی- نزدیک به 10 بازی- اجرا کند. در سال 1976 سه نفر از طراحان آتاری به نام های استیو مایر، جو دکوا و هارولدلی روی طرح یک کنسول جدید مشغول به کار شدند. جو در آن زمان یک دوچرخه داشت که نام آن را Stella گذاشته بود معلوم نیست چرا اعضای تیم چنین تصمیمی گرفتند؛ ولی این پروژه با الهام از نام دوچرخه جو، Project Stella نامیده شد. هدف از این پروژه ساخت یک سوپر کنسول که با استفاده از ROM داخلی بتواند 10 بازی اجرا کند. در آن زمان یکی از رقبای آتاری به نام Fairchild channel روی طرحی به نام F System کار می کرد که رابط اتصال ROM خارج از کنسول تعبیه شده بود به این ترتیب یک بازی همراه با کنسول عرضه می شد و خریدار می توانست بقیه بازی ها را در ماه های بعد بخرد و خود روی کنسول نصب کند. آتاری از ایده شرکت رقیب استفاده کرد و همین روش را روی استلا پیاده کرد. سازندگان کنسول نمی دانستند که این ایده به ظاهر ساده، مفهوم کنسول های بازی و شیوه عملکرد آن در دهه های آینده را تعیین خواهد کرد. پروژه استلا کامل شد؛ اما نمی توانست نام یک دوچرخه را یدک بکشد. به همین دلیل با نام تجاری Atari CX2600 VCS به بازار عرضه شد و سال ها با نام اختصاری Atari VCS عرضه شد؛ تا زمانی که در سال 1982 با نام رسمی و جاودانی خود معرفی شد؛ آتاری 2600، پدربزرگ کنسول های بازی امروزی.